გაზეთი ლელო, 1984: ვრცელი ინტერვიუ მიხეილ მესხთან

რედაქციისგან: “გაზეთი ლელო, პირველი ქართული სპორტული გაზეთი არის და საბჭოთა დროს ის წარმოადგენდა საქართველოს სსრ ფიზიკური კულტურისა და სპორტის სახელმწიფო კომიტეტისა და პროფკავშირთა რესპუბლიკური საბჭოს ორგანოს.

მიხეილ მესხი (1937-1991) ყველა დროის ერთ-ერთი საუკეთესო ქართველი ფეხბურთელი და შეიძლება საუკეთესო დრიბლიორიც კი არის. მის განსხვავებულ თამაშის სტილს მრავალი თაყვანისმცემელი ჰყავდა საბჭოთა კავშირში, ხოლო სანაკრებო მატჩებმა კი მას საერთაშორისო აღიარებაც მოუტანა. მიხეილ მესხი, მრავალი ტიტულისა თუ ჯილდოს მფლობელია, მაგრამ ვერაფერი შეედრება 1964 წლის “ოქროს მატჩის” გამარჯვებასა და მის გოლს. 1964 წლის 18 ნოემბერს, ტაშკენტში, თბილისის დინამომ, ანგარიშით 4:1 დაამარცხა მოსკოვის ტორპედო და პირველად გახდა საბჭოთა კავშირის ჩემპიონი. “ოქროს თაობა” ასე შეარქვა ქართველმა ხალხმა, გუნდს, რომელმაც პირველი ოქრო მოუტანა საქართველოს.

სტატია ქვეყნდება შემოკლებით

გაზეთი ლელო, N10-N11

მსაჯის სასტვენმა პირველი ტაიმის დამთავრება ამცნო მატჩის მონაწილეებსა და ხალხით გაჭედილ ტრიბუნებს. გუნდები გასახდელისკენ წავიდნენ და თითქმის მაშინვე გულშემატკივართა გრძელი მწკრივი მოპირდაპირე ტრიბუნებისკენ დაიძრა. ეს სანახაობა მხოლოდ გამოუცდელ, საქმეში ჩაუხედავ მაყურებელს თუ გააოცებდა. „შინაურმა ხალხმა“ კი იცოდა: მოპირდაპირე ტრიბუნას მესხის თაყვანისმცემლებმა მიაშურეს, რათა უფრო ახლოს ყოფილიყვნენ თავიანთ კერპთან. დიახ, სტადიონზე მართლაც რაღაც სასწაულებს სჩადიოდა მოედანზე. დიდი სისწრაფე, ფილიგრანული ტექნიკა, უბრწყინვალესი დრიბლინგი, ორიგინალური ფინტების ნამდვილი კასკადი – ეს იყო დიდებული სპექტაკლი, უიშვიათესი სანახაობა,რაც ასე უყვართ ჩვენთან, თბილისში. თუმცა რატომ მარტო თბილისში – მესხის თამაშს ბევრჯერ გამოუწვევია აღტაცების გუგუნი საბჭოთა კავშირისა თუ უცხოეთის სტადიონებზე. 1961 წელს, სამხრეთ ამერიკაში საბჭოთა ნაკრების ტურნეს დღეებში,მესხის ბრწყინვალე თამაშმა აღაფრთოვანა ბუენოს-აირესის სტადიონზე მოსული 120 ათასი მაყურებელი. „ქართველი გარინჩა“, „დრიბლიორი-სატანა“ – ვინ იცის რას აღარ უწოდებდნენ ქართველ ფეხბურთელს მისი მაღალი ოსტატობით მოხიბლული არგენტინის გაზეთები.

თავდამსხმელთან საუბარი, მე ვფიქრობ, გოლებით უნდა დავიწყოთ. მიხეილ მესხმა პირველი გოლი გაიტანა 1956 წლის 26 აგვისტოს თბილისში ლენინგრადის ზენიტთან შეხვედრის 48-ე წუთზე. ეს იყო მისი მერვე მატჩი უმაღლეს ლიგაში

გახსოვთ თქვენი პირველი ბურთი? – ვეკითხები სახელგანთქმულ ფეხბურთელს

თქვენი გოლებიდან რომელი მიგაჩნიათ ყველაზე ფასეულად, რომელმა მოუტანა გუნდს ყველაზე მეტი სარგებლობა?

ყველაზე ლამაზი გოლი?

საკუთარ მინდორზე თქვენ თითქმის სამჯერ მეტი გოლი გაქვთ გატანილი, ვიდრე სტუმრად. როგორც ჩანს, უცხო მინდვრის კომპლექსი მაინც თამაშობდა როლს.

მე ბევრი მატჩი მახსოვს, როცა თქვენ მართლაც დაფრინავდით მინდორზე. 1960 წელს ერთ-ერთ ასეთ მატჩში – ერევნის „სპარტაკთან“ შეხვედრაში 4 გოლი გაიტანეთ და პირადი რეკორდი დაამყარეთ.

ფეხბურთელი შედეგიანობის საზომად სისტემა „გოლი+პასი“ რომ იყოს მიღებული, თქვენ ალბათ ფედოტოვის კლუბის პირველ ათეულში მაინც მოხვდებოდით.

თუ შეგიძლია გაიხსენოთ შემთხვევა, როცა ბურთი დაარტყით და მიზანს ვერ მიაღწიეთ?

ყველაზე მეტად რომელი მატჩი დაგამახსოვრდათ?

[ჟურნალისტის ჩანართი] მე გამახსენდა ჟურნალისტ მარტინ მერჟანოვის ნაამბობი. არგენტინელებმა მატჩის შემდეგ გავრილ კაჩალინის მოთამაშეებისთვის უთხოვია ცალ-ცალკე დაეხასიათებინათ თავიანთი მეტოქეები. მესხის ჯერი რომ დამდგარა, მას ასე დაუხასიათებია თავისი მეურვე მცველი სიმეონის ტაქტიკური თავისებურება: „ტრუსებში იცის ხელის ჩავლება“.

ალბათ ჩვენ სტადიონებზეც გამოუყენებიათ მსგავსი „ტაქტიკა“ თქვენს წინააღმდეგ…

ზოგჯერ კი ალბათ არც მაგას გაკმარებდნენ ხოლმე…

1963 წლის 3 სექტემბერს, ბაქოს „ნეფთჩისთან“ მატჩის 54-ე წუთზე, ჩვენთან, თბილისში, თქვენ მინდვრიდან გაგაძევეს.

ვინ იყო ყველაზე „ძნელად დასაძლევი“ მცველი?

ზოგი ფიქრობს, რომ ფეხბურთიდან წასვლა გაიძულათ თვით თამაშის ხასიათის შეცვლამ, რამაც უჩვეულოდ გაზარდა ფეხბურთელის დატვირთვა მინდორზე, მათ შორის – დაცვის ფუნქციებიც.

აქსელ ვართანიანი

Exit mobile version